Henryk Kubiczek, urodzony 12 lutego 1902 roku w Myślenicach, to postać, która zapisała się w historii jako uczestnik istotnych walk o niepodległość Polski. Jego życie zakończyło się 21 sierpnia 1947 roku w Gdowie, jednak jego wkład w dzieje narodu pozostaje ważny i pamiętany.
W trakcie swojej służby wojskowej, Kubiczek pełnił funkcję kaprala rezerwy w Wojska Polskiego. W tej roli miał znaczący wpływ na rozwój umiejętności wojskowych wśród młodzieży jako instruktor Przysposobienia Wojskowego (PW).
Życiorys
Henryk Kubiczek przyszedł na świat w rodzinie szewca Jana oraz Marii z Drożdżów. Po ukończeniu sześciu klas szkoły powszechnej, w dniu 15 maja 1918 roku, wstąpił do szeregów Polskiej Organizacji Wojskowej, w której służył czynnie aż do rozbrojenia wojsk austriackich.
W dniu 3 listopada 1918 roku wyjechał na odsiecz Lwowa, biorąc udział w działaniach pod dowództwem sierżanta Stanisława Łukasika, byłego legionisty 2. pułku piechoty Legionów Polskich. W skład wyjeżdżającego plutonu wszedł również Andrzej Stańczyk. Pluton Łukasika, w Żurawicy, łączył się z 5. pułkiem piechoty Legionów, pod dowództwem pułkownika Karasiewicza-Tokarzewskiego. Kubiczek był aktywnie zaangażowany w walki, które miały miejsce w Przemyślu, przy odsieczy Lwowa oraz innych działaniach związanych z kampanią ukraińską.
Jako członek 2. kompanii karabinów maszynowych II batalionu 5. pułku uczestniczył w konflikcie polsko-litewskim oraz w wojnie o niepodległość Łotwy, w której stoczył walki o Dyneburg. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej, w stopniu starszego legionisty, walczył z odwagą, co zostało docenione poprzez awans na kaprala. Za szczególną dzielność w dniu 6 września 1920 podczas walk o Nowy Dwór, odznaczono go Krzyżem Walecznym, w uzasadnieniu czytamy „…Bojowo bardzo dobry. Dzielny aż do lekkomyślności…”. W 1921 roku zwolniono go dyscyplinarnie jako rocznik niepoborowy.
W dniu 15 maja 1921 roku Henryk wyjechał z Andrzejem Stańczykiem na Górny Śląsk, gdzie aktywnie uczestniczył w III powstaniu śląskim w Grupie pod dowództwem kapitana Wawelberga, aż do likwidacji powstania.
Po zakończeniu powstania, w okresie międzywojennym, Kubiczek kontynuował pracę jako szewc i aktywnie angażował się w życie społeczne Myślenic. W latach 1925-1926, został ponownie powołany do wojska, służąc w 26. pułku piechoty jako rocznik poborowy. W późniejszych latach jego życie zawodowe przeplatało się z ćwiczeniami wojskowymi rezerwistów oraz działalnością jako instruktor Przysposobienia Wojskowego (PW). Był także członkiem Powiatowego Koła Związku Peowiaków w Myślenicach, które w latach 30. XX wieku prowadził Józef Eliński. W 1938 roku zasłużył na Medal Niepodległości.
Ordery i odznaczenia
Wśród wielu wyróżnień i nagród, które otrzymał Henryk Kubiczek, warto wymienić następujące odznaczenia:
- Krzyż Walecznych,
- Medal Niepodległości,
- Gwiazda Przemyśla,
- Odznaka Honorowa „Orlęta”,
- Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego.
Przypisy
- Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości [online], isap.sejm.gov.pl, s. 13 [dostęp 21.04.2018 r.]
- Gąsowski i inni, Myślenice : monografia miasta, Myślenice: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, 2012, s. 435, ISBN 978-83-62261-51-2, OCLC 823673573.
- Własnoręczny życiorys Andrzeja Stańczyka znajdujący się w Szkole Podstawowej nr 1 im. Kazimierza wielkiego w Lubniu.
- Wojskowe Biuro Historyczne, sygn. KW-62/4936, Dokumentacja do nadania Krzyża Walecznych.
- Wojskowe Biuro Historyczne, sygn. MN27.06.1938, Dokumentacja do nadania Medalu Niepodległości.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Kazimierz Południowski | Leopold Rzykowski | Aleksander Kominkowski | Adam Stabrawa | Stanisław Gierka | Krzysztof Grodzicki (cichociemny) | Mieczysław KominkowskiOceń: Henryk Kubiczek